...

Bijna op reis

Dit wordt voorlopig het laatste dagboek dat ik vanuit PNG zal schrijven.
A.s. woensdag hopen Manuela en ik de terugreis naar Nederland te aanvaarden. Het is met gemengde gevoelens dat ik dit schrijf en naar die dag toeleef. Natuurlijk vind ik het geweldig fijn om onze kinderen en mijn broers en zussen en vriendinnen weer te ontmoeten, maar om Sinco en alles hier achter te laten vind ik op de een of andere manier lastig. Ik ben echt “verslaafd” geraakt aan het werken in de bibliotheek. Nu heeft de ervaring mij geleerd dat ik altijd veel moeite heb om weg te komen maar als ik eenmaal weg ben, geniet van de nieuwe situaties en alles wat ik dan weer zie en meemaak. Over het algemeen vind ik het reizen op zichzelf heel leuk en boeiend. Dus… nog een paar nachtjes slapen en het is zover. Woensdag naar Port Moresby, donderdag naar Nederland waar we vrijjdagmorgen na een vermoeiende reis zonder veel rustpauzes hopen aan te komen.

We hebben heel wat beleefd deze week, dus veel lees- en kijkplezier!
(Noot van Sinco: Ik heb het meeste gemist omdat ik gewoon moest lesgeven... af en toe werken we hier ook nog gewoon (smiley).

“Hot springs” – hete bronnen

Aangezien we hier leven in een enorm groot vulkanisch gebied zien we geregeld grote stoomwolken boven de vulkaankraters in de omgeving. Ook zijn op ons eiland veel gebieden waar de bodem één heet moeras is. Het is heel interessant om daar eens een kijkje te nemen, maar omdat het niet zonder gevaar is, is het heel belangrijk om een goede gids te hebben. We waren al een tijdje op zoek naar iemand die ons kon gidsen, maar ook het vervoer moest geregeld worden. Omdat we aanvankelijk een gebied in ons hoofd hadden waar je alleen met degelijk terreinvervoer kon komen en de truck een mankement heeft, leek het even onze neus voorbij te gaan. Sinco had er graag vorige week zaterdag heen gewild. Dat plan moesten we dus laten varen. Nu hoorden we vrijdag dat een echtpaar dat hier ook werkt, en op punt stond met verlof te gaan, iemand had gevonden die  contacten had in een geschikt gebied, waar je met het gewone vervoersbusje wel kon komen.
Maandag zouden ze gaan en wij werden uitgenodigd. Sinco kon helaas niet mee, die moest uiteraard lesgeven, maar voor Manuela was het een buitenkansje.
Dus de afgelopen maandag gingen we met een paar mensen op stap.

.

De vrouw van eén van onze “wakers”, Gabriel (Gaby), komt uit een gebied hier ver vandaan, en daar is zo’n gebied met bronnen. Zij hadden op de een of andere manier contact gehad met familie van deze vrouw, Vincentia, en die zouden zorgen voor een gids en iemand die tijdens ons uitstapje op de auto zou passen. Want ook dat is nodig. Helaas zijn er altijd mensen met slechte bedoelingen en kun je je auto en spullen niet onbeheerd achterlaten. Na een heel eind rijden, verder dan Walindi, kwamen we in het dorpje waar Vincentia vandaan kwam.  Het was een blij weerzien, want Vincentia was al heel wat jaren niet meer daar geweest. Eerst werd er uitgebreid gebabbeld en na verloop van tijd gingen we verder.

Ergens onderweg stopten we nog om een prachtig uitzicht te bewonderen over de baai. Daar lagen de resten van een gezonken Japans schip uit de tweede Wereldoorlog als een stil monument en herinnering aan een gruwelijke periode, waarin de Papua’s tegen wil en dank betrokken werden in een zinloze oorlog, die ook hier veel slachtoffers heeft geëist.
Toen we uiteindelijk op de plaats van bestemming aankwamen zagen we een bijzonder schouwspel. Het valt moeilijk te beschrijven, ik hoop dat de foto’s een beetje een indruk geven. Heel wonderlijk om een constant geborrel en gedreun te horen van de vulkanische werking, en hier en daar zag je het water opborrelen in kleine fonteintjes. Er waren warme plassen of stroompjes, maar soms was het water echt heet. Je kon er eten op koken. Vincentia vertelde dat er ooit een blanke man was die koffie bij zich had (ik neem aan oploskoffie) en die nam wat van dat hete water en maakte er koffie van!! Ergens zagen we een soort putje, je hoorde het hard borrelen en als je over de rand keek, zag je het kokende water. Heel interessant, maar best ook een beetje eng.

.

We wilden natuurlijk mooie plaatjes hebben en op een gegeven moment stapte Manuela op zij om een goede positie in te nemen en zakte met beide voeten weg in de verraderlijke grond. Het leek vaste grond, maar o wee! Gelukkig had ze hoge gympen aan  en sokjes, maar het was evengoed erg pijnlijk en natuurlijk grote schrik alom. Gelukkig kon ze snel weer op een vaste grond springen en hebben we (te) snel haar schoenen uit getrokken. Van de schrik trok ik de veter in een knoop dus moest iemand er met een mes aan te pas komen om de veter door te snijden. Dat kostte helaas extra tijd en de veter. Maar het viel gelukkig redelijk mee, toch hield Manuela er één fikse blaar op haar enkel aan over.

.

Zo zie je maar, zelfs met een goede gids moet je nog heel erg uitkijken. Toen we terugliepen zag Manuela een kleine poel en met koel water, dus heeft ze daar een poosje met haar voeten ingezeten. Terug  bij de auto hebben we de meegebrachte lunch opgegeten en daarna gingen we huiswaarts. Gaby gaf het advies om Aloe Vera op de blaar te smeren, die plant groeit op ons terrein, dat gaf inderdaad verzachting. Inmiddels is ze best “trots” op haar komend lidteken, ze is er  verder goed van afgekomen!

De terugweg

Op de terugweg, in het dorpje van Vincentia hebben we de twee mannen eerst weer afgezet. Tim, onze collega ging eerst nog een tijd met de mannen van het dorp onder een van de huizen wat praten. Terwijl de vrouwen bij de auto wachten omringd door de plaatselijke vriendinnen van Vincentia. Op de picknickplaats had Manuela door het hoge gras gelopen met haar lange rok, en toen waren er allemaal stekelige zaadjes in de stof vast gaan zitten. Dat soort stekeltjes gaan er in de was niet uit en moet je er allemaal met de hand uitplukken. Terwijl ze daar zo zat begonnen de vrouwen haar te helpen met dat  karwijtje. Er stond ook een zoontje van een van de vrouwen bij van een jaar of 6. Die werd ook ingezet. En het grappige was dat hij tot het einde toe met een serieus gezicht bleef plukken met zijn kleine vaardige vingertjes! Prachtig!

Daarvoor had ik hem een pluisje uit het haar van zijn moeder zien plukken, je ziet ze ook vaak op die manier bij elkaar luizenplukken. Soms zie je aan de kant van de weg drie mensen en/of kinderen op een rijtje zitten die bij elkaar de luizen plukken. Dat is wel grappig.

Bezoek aan het ziekenhuis

Dinsdag moest Annette iemand bezoeken in het ziekenhuis. Een vrouw uit de stam waar zij gewerkt heeft en nog steeds voor bezig is met les- en vertaalwerk, was vorige week te vroeg bevallen, waarbij de baby overleden is, en de placenta niet wilde komen. Zij is toen met veel vijven en zessen uit de rimboe overgebracht naar het ziekenhuisje in Kimbe. Wat een toestand! Eerst moest ze op een draagbaar, gemaakt van rimboemateriaal naar een berijdbare weg gedragen worden, een urenlange tocht! Daarna een heel eind met een auto naar de zee, tenslotte met de boot naar Kimbe. Ongelooflijk dat ze het er levend vanaf heeft gebracht. Gelukkig is later de placenta spontaan gekomen, maar omdat ze al een stuk of 7 kinderen heeft, is er besloten om haar toch te opereren zodat dit niet nog eens kan gebeuren. Met dezelfde tocht was er ook nog een andere vrouw meegegaan die hoogzwanger is en ernstige bloedarmoede heeft.
Intussen probeert Annette hen zoveel mogelijk te helpen, door bv. eten te brengen en rekeningen te betalen. De mensen zijn arm.

Annette op bezoek bij vrouwen in het ziekenhuis

Annette vroeg of Manuela zin had om mee te gaan zodat ze het ziekenhuisje eens van binnen kon zien. Dus ook dat was weer een hele ervaring.
Ze was daar op de kraamafdeling en ontmoette ook een vrouw die net een tweeling had gehad, en ook was er een drieling te bewonderen. Wonder als ze het gaan overleven! Zo klein, geen couveuses zoals in Westerse landen. Hoe kun je drie kinderen met borstvoeding in leven houden? Ik weet het niet. Je moet je voorstellen dat de patiënten voornamelijk door hun familie verzorgd moeten worden. Het ziekenhuis voorziet niet in maaltijden, ook wordt de was niet gedaan. Dus je bent volkomen afhankelijk van de goodwill van familie en vrienden. Nu is het leven hier natuurlijk onvergelijkbaar met onze maatschappij, dus de familie, soms met een heel aantal personen tegelijk zitten rustig urenlang bij het bed op zelfs erop. Maar als iemand van heel ver is gekomen is dat best lastig allemaal.

De tweeling ... pasgeborenen zijn nog heel blank, na een paar dagen kleuren ze donker.

Judith jarig

Vorige week zondag was Judith jarig. Daarom hebben we haar dinsdagavond even in het zonnetje gezet. We hebben haar met haar kinderen, de tweeling Morris en Relin, en haar pleegkindje John op de maaltijd genodigd.

.

Natuurlijk kreeg Judith ook cadeautjes van ons. Van Manuela kreeg ze een lekker geurtje (eau de toilette) en ik had een paar handdoeken gekocht, dit alles werd met blijdschap ontvangen. De kinderen waren er ook helemaal weg van. Vooral ook werden de handdoeken bekeken en gestreeld door de kleine bruine handjes. Ik had één grotere en twee kleinere handdoeken gegeven. Later hoorde ik dat de kleine John een beetje teleurgesteld was dat er voor hem geen handdoek was. Toen heb ik er nog één van het zelfde soort van mezelf bijgegeven.
Ze hebben heerlijk gesmuld van een gebraden kippetje, rijst en groente. En ook de tulbandcake die Manuela ter ere van het feest had gebakken ging er goed in. Zij het dat de kinderen de rozijnen eruit peuterden, die vonden ze niet lekker.
De volgende dag vertelde Judith dat de kinderen genoten hadden en kleine John die een beetje verlegen was in ons bijzijn had trots al zijn belevenissen aan iedereen in zijn omgeving verteld, wat hij had gegeten en dat hij op een hele mooie hoge stoel had gezeten. (Ik heb een keer zo’n plastik opzetstoeltje voor peuters bij de weggeefspullen gevonden).

De kleine John op zijn hoge stoeltje...

Helemaal enthousiast was hij dat er zoveel licht in huis was! Tja, wat een belevenis voor een Papuakleuter die nog nooit in een westers aangekleed huis is geweest!

Samen stappen

Omdat Manuela nog een keer naar Papindo (een supermarkt) wilde, gewoon om nog eens lekker rustig rond te neuzen, hadden we vervoer geregeld en konden we meerijden met iemand van de andere zendingsorganisatie hier een eind verderop, de SSCE. Ik heb wel eerder over die familie geschreven, toen Gideon hier was zijn we eens bij hen te gast geweest.
Eerst nog even langs het ziekenhuis. Annette had nog wat eten voor de twee vrouwen gemaakt dat we gingen brengen en Manuela had de dag ervoor wat foto’s gemaakt, ook van de tweeling en de drieling, die had ze geprint, en die hebben we ook gebracht. Dat vonden ze wel mooi. Toen hebben we wat winkels bezocht en hebben ergens een patatje gegeten!  Ja, ja, dat kan hier dus ook! Verder hebben we nog een souvenirwinkeltje bezocht waar Manuela nog een cadeautje voor iemand heeft gekocht. Tenslotte nog een ijsje bij Papindo en toen naar huis.

Tekenles bij het strand

Vrijdagmiddag werden we uitgenodigd door Beulah die tegenwoordig o.a. tekenles geeft op school. Zij ging ’s middags met een klasje naar het strand waar ze de horizon moesten tekenen. Ze vroeg of wij zin hadden om mee te gaan zodat we konden zwemmen of zo. Nu, op die uitnodiging zijn we ingegaan en ik heb heerlijk gezwommen en Manuela die vanwege de opengebroken blaar liever niet het water inging heeft voor fotograaf gespeeld. Zodoende is dit leuke lesuur van de kinderen ook vereeuwigd.

.

Laatste keer Walindi

Om nog één keer van en met Manuela te genieten van een gezamenlijk dagje uit zijn we zaterdag nog naar Walindi gegaan. Het was even moeilijk om een voldoende aantal mensen bij elkaar te krijgen, maar vrijdag dag meldden zich nog een groep gasten van de zendelingen van SSCE.
Voor het eerst sinds tijden was het een prachtige bijna wolkeloze dag. We hebben erg genoten en zijn lekker bijgekleurd (heel belangrijk voor Nederlanders die in de Tropen op bezoek gaan). Met een afsluitende maaltijd in Liamo was dit een mooi opstapje voor het (voorlopige) afscheid van PNG.
Nog drie nachtjes slapen!

.
Aankomst op restorf island, waar het koraalrif zo schitterend mooi is. Op de plaats waar de boot ligt begint al een onderwaterpracht die haar weerga niet kent.
Rechts: Het eiland is een kleine "berg" van misschien 30 meter hoog. Hier hebben we net de top beklommen: een klein stukje tropisch regenwoud. Op de foto Roelie, Rachel nieuwe lerares Engels, Daniel de computerman en Manuela.

Dagboek eindigt niet

Vanaf volgende week zal Sinco jullie hopelijk op de hoogte houden van het leven hier, maar misschien zal ik zelf vanuit Nederland ook wel eens een stukje inleveren als ik denk dat dit voor jullie de moeite waard is. Dus blijf “aan de lijn”!

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!